Uthemann, czyli mały Czarnobyl?

Szczyt rozwoju huty nastąpił pod koniec lat 60. XX wieku, gdy huta działała non-stop, dymiąc jak na poniższej fotografii. Nikt z pracowników nie zdawał sobie sprawy, że wraz z rodzinami mieszkają na „eko-bombie”, która zatruwa ich co dnia. Historia pewnie nie wyszłaby szybko na jaw, gdyby nie młoda pediatra dr Jolanta Król. Zainteresował ją fakt nawracającej anemii wśród dzieci, który postanowiła dokładniej zbadać. Po konsultacjach i badaniach krwi okazało się, że stężenie ołowiu w organizmach dzieci przekracza normę kilkukrotnie. Taki stan oznaczał ołowicę wśród tych dzieci, ciężką chorobę wywoływaną przez zbyt duże stężenie ołowiu w organizmie. Pani doktor postanowiła na własną rękę zająć się problemem i nieoficjalnie zebrała prawie 5.000 próbek krwi od dzieci z Szopienic, które później wysłała do badań pod kątem zawartości metali ciężkich. W praktycznie wszystkich wypadkach wyniki kilkadziesiąt razy przekraczały normę, co zmusiło dr Król do podjęcia działań. Były to lata 70. XX wieku, stąd ręce lekarki były związane przez układy partyjne i biurokrację. Do pomocy przyłączyła się dr Hager-Małecka ówczesny wojewódzki konsultant ds. pediatrii. Sprawa została „rozdmuchana” i trafiła na biurka wysokich władz PZPR ( z Edwardem Gierkiem i Jerzym Ziętkiem na czele ) i faktycznie pojawił się promyk nadziei na polepszenie losu mieszkańców Szopienic. Część familoków, położonych najbliżej huty, wyburzono, a rodziny przeniesiono do nowych, oddalonych bloków. Dzieci, które musiały zostać poddane leczeniu szpitalnemu, trafiały na kilka miesięcy do sanatoriów, ponadto na kominach huty pojawiły się filtry, które po latach okazały się…atrapami. Niestety tu był praktycznie koniec działań państwa, w kierunku pomocy ofiarom ołowicy a temat trującej huty i zostaje odłożony na półkę. Mimo przeciwności, dr Król nadal stara się badać i wysyłać do szpitali dzieci najciężej dotknięte ołowicą. Dopiero w latach 80. temat huty powraca, władze ponownie dostrzegają problem, zbiega się to jednak z przemianami gospodarczymi i powolnym zamykaniem zakładu. Dla zainteresowanych historią ołowicy w Szopienicach i samej postaci pani doktor, polecam krótki film autorstwa wnuczki pani Król. Małgorzata Król upamiętniła w nim swoją babcię, kręcąc reportaż na konkurs „Szukamy bohaterów”. LINK do filmu